در سال 1965، ترموپلاست الاستومر شل ترپلیمر SBS را به بازار آورد و اصطلاح "الاستومر ترموپلاستیک" را ابداع کرد. البته کمی قبل از آن به مواد پلی اورتان (مواد مورد استفاده در ساخت کفپوش پلی اورتان) TPE نیز می گفتند. بعدها، شل انواع دیگری از ترپلیمرهای بلوک استایرن را با عملکرد بهتر تولید کرد. ابتدا فیلیپس و سپس دیگران، کوپلیمرهای استایرن-بوتادین رادیکال آزاد را معرفی کردند. مجموعه این مواد با نام استایرن شناخته می شود و از نظر مصرف مهمترین دسته TPE ها (الاستومرهای ترموپلاستیک) می باشد. دسته دیگری از TPEها در سال 1972 با معرفی آلیاژهای پلاستیک الفین کریستالی (معمولاً پلی پروپیلن) و لاستیک اتیلن-پروپیلن (معمولا EPDM) ظهور کردند. ترموپلاست الاستومر این گروه از ترموپلاستیک ها الفین الاستومر (TPO) نامیده می شوند. بعدها استفاده از پلی اولفین های دیگر مانند پلی اتیلن نیز رایج شد. TPO از نظر عملکرد دمای بالا بهتر از TPE نیست، اما مانند استایرن، مقاومت روغن و پایداری فشار ضعیف تری دارد.
در سال های اخیر، تلاش هایی برای پخت فاز لاستیک به طور همزمان با اختلاط با پلی پروپیلن (کیور دینامیکی) برای تولید TPO با مقاومت فشاری بالاتر صورت گرفته است. مونسانتو پیشگام این فرآیند بود و در سال 1981 محصولی به نام Santopren را روانه بازار کرد. ترموپلاست الاستومر شرکت‌های دیگر نیز از این روش پیروی کردند و مواد مشابهی را ارائه کردند.
به طور کلی، این مواد فقط در درجه های سخت موجود هستند که دو تا پنج برابر سخت تر از گرانیت هستند. الاستومرهای مهندسی ترموپلاستیک کوپلیمرهای بلوکی معمولاً چند بلوکی هستند که در آن بخش‌های کوپلیمر سخت معمولاً کریستالی هستند. اولین مورد از این دسته از مواد الاستومری ترموپلاستیک پلی اورتان بود که توسط Goodrich در سال 1958 تولید شد و متعاقباً بسیاری از شرکت های دیگر نیز TPU را به بازار آوردند. گروه بعدی TPE ها پلی استرها هستند که توسط DuPont در سال 1972 تولید شدند.